Op de Koffie bij… Monique Becherer

Iedere maand gaat Marloes op de koffie bij een leuke vrijwilliger, werknemer of wijkbewoner die echt iets met Vinkhuizen heeft. Deze maand komt Monique Becherer, oud bewoonster van Vinkhuizen, op bezoek.

Op een mooie zonnige donderdagochtend komt Monique Becherer naar ’t Vinkhuys om over haar leven in Vinkhuizen te vertellen. Het is gezellig en voor we het weten zitten we een uur te kletsen. Monique is in Vinkhuizen opgegroeid, in een portiekflat aan de Dolomietstraat. Ze ging naar school aan de Vuursteenlaan en werkte nog een tijdje in de dierenspeciaalzaak. Monique woonde al met al 28 jaar lang in Vinkhuizen en maakte er veel mee.

Voor niets en niemand bang

Als kind was Monique betrokken bij de carnavalsvereniging de Blinde Vinken, als dansmarieke. Iedere week oefende de groep in wat nu de Huiskamer van WIJ is, in ’t Vinkhuys. Ze waren bloedfanatiek en hebben zelfs ooit de Nederlandse kampioenschappen gewonnen.

Als puber raakte Monique eind jaren ’70 betrokken bij een groep jongeren die vooral in de oude bijschuur van ’t Vinkhuys bij elkaar kwamen. Lekker samen Bruce Lee films kijken, of naar de disco. Samen met de jongerenwerkers maakte de groep jongeren een film, ‘Tegen discriminatie’. Monique heeft er leuke herinneringen aan.

De groep had het enorm leuk samen. Ze waren voor niets of niemand bang. Als er een opstootje op straat plaatsvond, was dat alleen maar leuk. Het liefst hing de groep rond ’t Vinkhuys rond. Achteraf denkt Monique dat dat soms best spannend kon zijn voor andere wijkbewoners. Maar voor haar waren die stoere jongens haar vrienden.

Op gegeven moment kwam er een eind aan de gezelligheid. “Een heel aantal jongeren uit de groep kwamen met drugs in aanraking. Op gegeven moment werd er ook gedeald. Toen ben ik uit de groep gestapt, want dat ging me te ver. Een aantal van die jongeren zijn ondertussen al overleden. Met veel anderen is het gelukkig wel goed afgelopen.”

Ik red het wel

Het was een lastige tijd voor Monique. Toen ze 14 was overleed haar moeder. Vijf jaar later overleed haar vader ook. Ze was enig kind, dus opeens stond ze er alleen voor. Gelukkig mocht ze in haar ouderlijk huis blijven wonen. Monique wilde geen medelijden. “Ik leef nog en ik red het wel, dacht ik toen.”

En dat klopte. Monique feestte er heel wat op los met haar vrienden, maar ging ook een opleiding tot maatschappelijk werker doen. Toen ze als maatschappelijk werker afstudeerde, deed ze nog een tweede opleiding. Om haar studie te kunnen betalen huurde ze een van haar kamers uit. Het klikte goed met de nieuwe huurder en ze werden verliefd. “We zijn nu nog steeds getrouwd,” vertelt Monique blij.

Mijn wijk

Na 28 jaar in Vinkhuizen te hebben gewoond, ging Monique verhuizen. Ondertussen werkt ze alweer 36 jaar bij de Zijlen, met mensen met een verstandelijke beperking en gedragsproblemen. Een coördinerende rol heeft ze geen zin in. “Geef mij maar de gezelligheid en het sociale contact!”