Habib Kazemi en de kracht van doorzettingsvermogen

Habib Kazemi kwam in 2002 naar Nederland, gevlucht vanuit Afghanistan. Hij woonde in een asielzoekerscentrum, waar hij begon aan de opleiding Sport en Bewegen aan het Alfa-college, daarna doorging naar de ALO en inmiddels bezig is met de afronding van zijn master Sport- en Bewegingsonderwijs. In die periode ontving Kazemi zelfs een uitzettingsbevel: binnen 28 dagen moest hij het land verlaten. Dankzij een petitie en brede steun vanuit de lokale politiek en sportwereld, werd zijn zaak herzien en kreeg hij uiteindelijk toch een verblijfsvergunning. Vandaag de dag runt hij de succesvolle taekwondovereniging KTA in Vinkhuizen en coacht hij mensen om de beste versie van zichzelf te worden.

Sport was mijn redding

Op zijn vierde begon Kazemi met taekwondo in Afghanistan, waar de sport erg populair is. “Ik bleek al vroeg aanleg te hebben, en eigenljik heb ik het leven dat ik nu leid aan taekwondo te danken.” Hoewel hij graag verder wilde in de wedstrijdsport, was dat in Nederland lastig zonder verblijfsvergunning. Daarom besloot hij een goede coach te worden en meldde zich aan voor de opleiding Sport en Bewegen.

“Ik ben wijzer geworden door alles wat ik heb meegemaakt. Daardoor ben ik ook een spreker en een verteller geworden. Vaak zeg ik: sport is mijn passie, maar in Nederland was het mijn redding.”

Taalles en inburgeren

Omdat Kazemi destijds geen verblijfsvergunning had, kreeg hij geen toegang tot officiële taallessen. Hij leerde Nederlands grotendeels op eigen kracht. Ook toegang tot het hbo-onderwijs was niet vanzelfsprekend, maar via het 21+ toelatingsexamen wist hij zich alsnog in te schrijven aan de ALO. Toen hij eindelijk zijn verblijfsvergunning kreeg, viel meteen een inburgeringsbrief op de mat.

“Ik weet het nog als de dag van gisteren”, lacht Kazemi. “Ik liet hen mijn collegerooster zien en vroeg wanneer ik dan tijd moest maken voor die cursus. Toen ze zagen dat het om een hbo-lesrooster ging, verscheurden ze de brief.”

Opleiding

Een ander struikelblok was de financiering: als vluchteling had Kazemi geen recht op studiefinanciering en moest hij het collegegeld van €1.496 zelf ophoesten. “Dat lukte dankzij donaties van mensen uit de sportwereld. Ik stuurde een mail dat ik was toegelaten tot de ALO, maar het niet kon betalen. Toen hielpen veel vrienden me om tóch te kunnen starten.”

Hij kon zich geen lesverzuim veroorloven, had geen ov-kaart, en fietste elke dag 30 kilometer heen en terug van het AZC naar school. “In het eerste jaar ligt de focus op het ontwikkelen van je eigen sportvaardigheden. Als ik bijvoorbeeld basketbal had, dacht ik direct: hoe kan ik dit veralen naar een taekwondotraining? Zo werd ik een coach met frisse ideeën en uitdagende oefeningen.”

Stoppen of doorgaan

Toch twijfelde hij in het tweede jaar of hij moest stoppen. Een opdracht van twee A4’tjes kostte hem twee dagen: eerst alles in zijn eigen taal begrijpen, dan vertalen naar het Nederlands, en vervolgens iemand vragen om het na te kijken. Opdrachten van tachtig pagina’s ontzettend veel vakken en deadlines. Hij gaf bij zijn mentor, de heer Wijnalda, aan dat hij het niet meer trok en dat het hem allemaal te zwaar werd.

“De mentor zei: als de beste student van de school wil stoppen, dan weet ik het ook niet meer,” herinnert Kazemi zich. Hij kon niet geloven dat de leraren hem als een van de beste studenten van de opleiding zagen. Dat gaf hem zo een goed gevoel en zoveel motivatie, dat hij besloot toch door te zetten. Hij ging door en studeerde twee jaar later af met hoge cijfers. “Ik weet hoe één zin iemands leven kan veranderen. Nu geef ik dat zelf door.”

Kazemi had tot ver in zijn opleiding nog nooit de studentenvereniging bezocht. “Een medestudent wilde daar zijn verjaardag vieren. Terwijl anderen daar vaker kwamen, was dit mijn eerste keer binnen. Ik kwam meestal om tien uur ’s avonds thuis, na school, stage en training geven, gooide snel een pizza in de oven en werkte aan mijn opdrachten. De volgende ochtend zat ik weer om zeven uur op de fiets.”

Droom

De droom van een eigen club ontstond in diezelfde periode, waarin hij door moeilijke tijden ging en zelfs serieus overwoog om te stoppen met zijn opleiding. Terwijl hij worstelde met vermoeidheid, studielast en taalbarrières, begon hij zich tegelijkertijd af te vragen wat hij écht wilde betekenen voor anderen. Kazemi wilde meer dan alleen sport onderwijzen; hij wilde een plek creëren waar mensen elkaar helpen groeien. Die motivatie vond hij deels terug in de levenslessen die hij van huis uit had meegekregen.

“Thuis hadden ze me geleerd: als je niet weet of je goed bezig bent, kijk dan naar hoe het gaat en voelt. Dingen die makkelijk beginnen, eindigen vaak moeilijk. Wat moeilijk begint, levert vaak de meeste vreugde op.”

Zijn talent als coach viel op. Zijn sporters presteerden goed, wat uiteindelijk leidde tot zijn benoeming als bondscoach van het nationale team onder de 18. “Op de deur van mijn kamer in het AZC had ik twee zinnen hangen: ‘Ik moet hier succesvol worden, want ik heb geen andere keus’ en ‘Wees de architect van je eigen loopbaan’. Die zinnen zag ik elke dag en gaven me kracht.”

Kazemi Taekwondo Academie

In 2009 werd hij bondscoach van het Nederlands team, en jaren later hoofdbondscoach. In 2012 richtte hij zijn eigen vereniging op, KTA in Vinkhuizen. De huidige trainingslocatie was ooit een oude kantine die door een schilder werd gebruikt. Die werd omgetoverd tot een volwaardige taekwondo school.

Bij KTA draait het niet alleen om sport. De club is nauw verbonden met de wijk en werkt samen met instanties zoals ’t Vinkhuys. “We hebben bijvoorbeeld een reader gemaakt om laaggeletterden te helpen leren lezen. In het weekend gaven we bijles op de club en soms ruimen we zwerfafval op in de buurt. Inmiddels zie ik steeds meer mensen dat ook doen. Dat maakt me trots.”

Innerlijk vonkje

In 2015 werd Kazemi uitgeroepen tot Coach van het Jaar, in 2017 won hij de Penningprijs van de gemeente Groningen, en in 2019 kreeg de club de provinciale vrijwilligersprijs. “Er zijn genoeg taekwondo- en budoscholen”, zegt hij. “Maar bij ons gaat het erom dat iedereen leert hoe bijzonder hij of zij is. Iedereen een innerlijk vonkje. Mijn doel is mensen helpen hun vlam te vinden. Daarna volgen ze vanzelf hun weg naar succes.”

Bij KTA staat persoonlijke ontwikkeling centraal, vooral bij kinderen. Ze leren discipline, respect, zelfwaardering, samenwerken en omgaan met stress. “In het onderwijs worden kinderen snel in hokjes geplaatst. Hier kan ik wél invloed uitoefenen. We zorgen dat elk kind zijn talenten otndekt, en dat bouwt zelfvertrouwen op. En wie zelfvertrouwen heeft, bouwt aan een succesvolle toekomst.”

Wat je achtergrond ook is, zegt Kazemi, iedereen is uniek en tot iets bijzonders in staat. “Met deze aanpak ben ik nooit zonder prijs van een toernooi teruggekomen, zelfs niet bij EK’s of WK’s. Ook op school is nog nooit een mentorstudent van mij halverwege gestopt met de opleiding. Als je in mensen blijft geloven, zelfs als zij het zelf even niet meer doen, zie je hoeveel veerkracht er in ieder mens schuilt. Soms is één iemand die in je gelooft al genoeg om het verschil te maken.”

Dat is waar het echt om draait

Al jaren werkt Kazemi fulltime als docent onderzoeker bij het Alfa-college sport en bewegen, is hij sportambassadeur voor de gemeente Groningen en oprichter van Stichting Momentum. Deze stichting helpt weduwen en ondersteunt weeshuizen en scholen in arme wijken in Afghanistan.

“Sportieve prestaties zijn mooi, maar niet het belangrijkst”, besluit Kazemi. “Het gaat om persoonlijke groei. Ook kinderen met beperkingen trainen bij ons mee,  gewoon in dezelfde groep. Wat anderen vaak als beperking zien, zien wij als een verrijking. Iedereen is hier welkom. Iedereen leert van elkaar. En dat is waar het écht om draait.”

Foto en tekst: de Westerkrant 

Volg ons op Instagram of Facebook voor snelle updates over uw wijk. Wilt u zelf nieuws of een activiteit delen? Stuur uw bericht via ons contactformulier.